«Η Ηθική Λειτουργία της Αρχιτεκτονικής», του Karsten Harries με την επιμέλεια του Βασίλη Γκανιάτσα

Δύναται άραγε η αρχιτεκτονική να μας βοηθήσει να βρούμε τη θέση και το δρόμο μας, μέσα στον πολύπλοκο σύγχρονο κόσμο; Διαθέτει τάχα τη δύναμη να επανα­φέρει τα μεμονωμένα άτομα σε ένα όλον, σε ένα κόσμο, σε μια κοινότητα; Αναπτύσ­σοντας την αξίωση του Giedion πως το κύριο καθήκον της σύγχρονης αρχιτεκτονικής έγκειται στο να ερμηνεύσει έναν τρόπο ζωής που να είναι δόκιμος για την εποχή μας, ο φιλόσοφος Karsten Harries απαντά πως η αρχιτεκτονική οφείλει να υπηρετεί ένα κοινό ήθος. Εάν όμως η αρχιτεκτονική πρόκειται να ανταποκριθεί σε αυτό το καθήκον, θα πρέπει πρώτα να απελευθερωθεί από την κυρίαρχη φορμαλιστική προ­σέγγιση και να υπερβεί την ιδέα πως βασικός της σκοπός είναι η αέναη παραγωγή διαφορετικών εκδοχών του «διακοσμημένου υπόστεγου». Μέσα από μια αλληλουχία πειστικών και ισορροπημένων επιχειρημάτων, ο Harries αμφισβητεί τις παραδοχές στις οποίες βασίστηκαν επί μακρόν οι αρχιτέκτονες και οι θεωρητικοί της αρχιτεκτονικής – παραδοχές οι οποίες έχουν συμβάλλει στην περιθω­ριοποίηση και την προϊούσα κρίση ταυτότητας της αρχιτεκτονικής. Αρχικά, η κριτική του επικεντρώνεται σε αυτό που αποκαλεί «αισθητική προσέγγιση», εστιάζοντας στα προβλήματα της διακόσμησης και του διακόσμου. Στη συνέχεια, στρέφεται στη γλώσ­σα της αρχιτεκτονικής. Εάν το κύριο καθήκον της αρχιτεκτονικής έγκειται πράγματι στην ερμηνεία, υπό ποια έννοια μπορούμε να πούμε πως η αρχιτεκτονική δύναται να ομιλεί, και περί τίνος θα έπρεπε να μας μιλά; Διευρύνοντας τις προτάσεις του Martin Heidegger, ο Harries επανεξετάζει τη σχέση του κτίζειν με την ιδέα και το νόημα του κατοικείν. Το χρέος της αρχιτεκτονικής, παρατηρεί ο Harries, είναι απέναντι στην κοι­νότητα, αλλά η ηθική λειτουργία της αρχιτεκτονικής είναι αναπόφευκτα και πολιτική. Καταλήγει εξετάζοντας αυτές τις φαινομενικά παράδοξες λειτουργίες.